Veel volwassenen houden van hun dagelijkse werk en gaan daar ook elke dag met frisse moed naar toe. Zelf heb ik dat ook vanaf m’n 20e tot en met m’n 60e gedaan: 8+ jaar op verschillende basisscholen en enkele maanden op een muloschool in Suriname. Bij mijn komst in Nederland in de jaren 90 had ik te maken met een behoorlijke omslag, maar desalniettemin heb ik 31 jaar mijn kennis mogen overbrengen op de opgeschoten kids van twee VMBO-scholen in Amsterdam.
Niet in de koude kleren
Vooral de laatste jaren gingen mij niet in mijn koude kleren zitten, waardoor ik na veel wikken en wegen in het 34e jaar van mijn werkleven besloot één dag minder te gaan werken. Dat was een behoorlijke aanslag op mijn maandelijkse inkomen, maar ik was bereid dat offer te brengen, omdat mijn gezondheid altijd op de eerste plaats staat.
Dienstjaren
Met de jaren die in mijn belevenis best wel snel voorbijgegaan waren, merkte ik aan mezelf, toen ik 55 was, dat ik zeker niet tot mijn 67e wilde doorwerken. Als ik in Suriname was blijven wonen en werken, dan had ik al 35 dienstjaren erop zitten en kon ik toen al met pensioen. Helaas zit het pensioenstelsel in Nederland anders in elkaar.
200% inzet
Ik kan mij het gesprek met wijlen mijn lieve vader nog herinneren als de dag van gisteren. Waarin ik aangaf dat ik mijn best ga doen om net als hij in Suriname met 60 jaar met pensioen is gegaan, dat ook te kunnen in Nederland. Ik zag het voor mezelf helemaal niet zitten om nog 12 jaar te moeten zwoegen voor de klas. Want dat is het letterlijk als je in het onderwijs werkt, en dagelijks met de doelgroep leerlingen tussen de 11 en 18 jaar te maken hebt.
Om redelijke resultaten neer te zetten met best veel ongemotiveerde leerlingen moet je bij wijze van spreken je 200% inzetten om dat te bereiken.
Vervroegd pensioen
En die 200% begon echt z’n tol te eisen ondanks de 4-daagse werkweek. Na voor mezelf eerst op onderzoek te zijn geweest en uitgezocht te hebben of ik wel rond zou kunnen komen als ik met mijn 60e met vervroegd pensioen zou gaan, heb ik uiteindelijk de knoop voor mezelf doorgehakt.
Offer brengen
In mijn voorlaatste jaar heb ik daarover een gesprek gehad met mijn toenmalige teammanager. Die maakte nog de opmerking dat er collega’s mij voor waren gegaan en na een jaar op hun besluit terugkwamen. Ik verzekerde hem ervan dat ik niet deel zou gaan uitmaken van die groep. Mijn besluit stond vast. En ook dit keer wist ik dat ik met veel minder inkomen zou moeten rondkomen. Maar ik heb altijd in mijn gedachten dat we in het leven niet altijd alles kunnen hebben als de gezondheid dat niet toelaat. Dit offer brengen voor mezelf was en is me nog steeds veel meer waard dan al dat geld elke maand op mijn bankrekening dat gepaard ging met dagelijkse stress waar ik niet meer tegen opgewassen was.
Eerlijk zijn
De teammanager in mijn laatste jaar in het onderwijs, ik was toen 59 en na drie maanden 60, gaf in zijn speech tijdens mijn afscheid aan dat hij mijn inzet enorm waardeerde en dat zou missen. Ook liet hij weten veel respect te hebben voor het feit dat ik deze keus heb gemaakt om met vervroegd pensioen te gaan, omdat ik eerlijk wilde zijn naar mezelf, maar ook zeker naar de school toe. Die 100% inzet lukte voor mij niet meer, vandaar dat ik het beter vond om te stoppen dan nog 7 jaren door te moeten gaan en hoogstwaarschijnlijk veelvuldig ziek te melden. Zo zit ik niet in elkaar.
Neem gas terug
Laten we als 60-plussers er bij stil staan dat de werkgever ook van ons ondanks onze leeftijd prestaties blijft verwachten. Dit simpel om het feit dat je ook een goed salaris elke maand ervoor blijft ontvangen. Ben je niet meer in staat te voldoen aan die eisen en ben je veelvuldig voor langere tijd ziek, bedenk dan wat het doet met de organisatie van het bedrijf of school waar gerekend wordt op jouw inzet. Merk je dat het je zowel fysiek als psychisch niet meer lukt om 100% op te brengen, houd dan de eer aan je zelf en neem gas terug door een dag of meerdere dagen in te leveren, of geheel te stoppen met werken. Het is kiezen of delen.
Francis Renfurm
